اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) یک اختلال مبتنی بر کارکرد های مغز است که بر توانایی فرد برای تمرکز و توجه تأثیر می گذارد. علاوه بر این، کودکانی که بیش فعالی دارند ممکن است در ثابت ماندن، بی قراری مشکل داشته باشد و یا بیش از حد نیز حرف میزنند . درمان بیش فعالی در کودکان (ADHD) می تواند دشوار باشد. اما در این مقاله سعی کرده ایم که راهکارهای خاصی برای مدیریت و درمان بیش فعالی کودکان آموزش دهیم. در این مقاله مشاوران آویژه سعی کرده اند اطلاعات کاربردی و کاملی در مورد علائم و چگونگی برخورد با کودکان بیش فعال ارائه شود. هر چند مطلب طولانی است لطفا برای اینکه برای درمان بیش فعالی کودک شما مفید واقع شود تا انتها آن را مطالعه فرمایید.

این مقاله شامل 8 بخش است:

تشخیص بیش فعالی در کودکان

ایجاد ساختار و برنامه در خانه

کمک به موفقیت فرزندتان در مدرسه

انجام کارها به صورت موفق آمیز

چگونگی تنبیه فرزندتان

استفاده از تقویت مثبت و پاداش

درمان بیش فعالی با تغذیه

مصرف دارو برای درمان بیش فعالی کودکان

تشخیص بیش فعالی در کودکان

1- آیا کودک شما علائم بیش فعالی را دارد یا خیر؟

سه نوع ADHD در کودکان وجود دارد. به منظور اینکه کودک شما واجد شرایط تشخیص برای اختلال بیش فعالی باشد، لازم است کودکان 16 ساله و کمتر حداقل شش علامت را به مدت شش ماه نشان دهند. علائم بیش فعالی در کودکان باید برای سطح رشد فرد نامناسب باشد و به عنوان اختلال در عملکرد طبیعی در محیط های اجتماعی یا مدرسه دیده شود.

علائم ADHD (بی توجه) عبارتند از:

کودک بی دقتی است و به جزئیات توجه نمی کند

کودک در توجه کردن مشکل دارد (کارها، بازی کردن)

وقتی کسی با کودک صحبت می کند توجهی نمی کند

توجه کودک به راحتی منحرف می شود

کودک در سازماندهی کارها به چالش کشیده می شود

کودک از کارهایی که نیاز به تمرکز مداوم دارند (مانند تکالیف مدرسه) اجتناب می کند.

کودک نمی تواند وسایلش را مرتب کند و اغلب آنها را گم می کند.

کودک به راحتی حواسش پرت می شود

کودک فراموشکار است

2. آیا کودک شما تظاهر به بیش فعالی می کند یا خیر؟

برخی از علائم بیش فعالی در کودکان باید در سطح “اختلال” باشند تا ADHD به حساب بیایند. بررسی کنید که آیا کودک شما حداقل شش علامت ذکر شده را حداقل به مدت شش ماه دارد:

کودک احساس بی حوصلگی دارد و ژولیده است

کودک با دست یا پا ضربه می زند

کودک احساس بی قراری یا دویدن یا بالا رفتن می کند

کودک نمی تواند بی سر و صدا بازی کند

کودک زیاد حرف می زند

کودک قبل از اینکه ااز او سؤال شود پاسخ می دهد

کودک نمی تواند تا رسیدن نوبت خود صبر کند

کودک حرف دیگران را قطع می کند، بدون اجازه خود را وارد بحث ها/بازی های دیگران می کند

3. آیا فرزند شما دارای بیش فعالی ترکیبی است یا خیر؟

سومین نشانه بیش فعالی (ADHD) برای کودکان زمانی است که آنها معیارهای ترکیبی برای بی توجهی و بیش فعالی- تکانشگری داشته باشد. اگر کودک شما شش علامت از هر دو دسته را داشته باشد، ممکن است نشانه های ترکیبی ADHD داشته باشد.
اگر از رفتار کودک خود مطمئن نیستید، از سایر بزرگسالان و دوستان کودک یا مشاوره کودک خود بپرسید. مربیان و متخصصان کودکان ممکن است تخصص بیشتری برای رفتار کودک شما دارند زیرا آنها با کودکان زیادی کار کرده اند.

برای تشخیص بیش فعالی کودک از یک متخصص سلامت روان کمک بگیرید.

4. آیا فرزند شما اختلال دیگری علاوه بر ADHD دارد؟

با پزشک یا متخصص سلامت روان خود در مورد سایر اختلالات یا شرایطی که ممکن است علائمی مشابه ADHD داشته باشند صحبت کنید.

از هر پنج نفر مبتلا به ADHD یک نفر با یک اختلال جدی دیگر تشخیص داده می شود (افسردگی و اختلال دوقطبی شرکای مشترک هستند).

یک سوم کودکان مبتلا به ADHD نیز دارای اختلال رفتاری (اختلال سلوک، اختلال نافرمانی مقابله ای) هستند.

اختلال بیش فعالی در کودکان با ناتوانی های یادگیری و اضطراب نیز همراه است.

ایجاد ساختار و برنامه در خانه

5. خانه ای با نظم و ساختار تشکیل دهید.

کلید موفقیت در ایجاد برنامه ها و روال های منظم است. این نظم در محیط خانه نه تنها استرس کودک مبتلا به بیش فعالی (ADHD) را کاهش می دهد، بلکه رفتارهای نادرست ناشی از آن استرس را کاهش می دهد.

هر چه استرس کمتر باشد، موفقیت بیشتر است.

هر چه موفقیت بیشتر باشد، کودک عزت نفس بهتری خواهد داشت، که این کودک را برای موفقیت های بیشتر در آینده آماده می کند.

6. وظایف کودک را به قطعات کوچک تقسیم کنید.

کودکان مبتلا به ADHD نیاز دارند که وظایف را به مراحل تقسیم کنند و آن را تکه تکه کنند. وقتی کودک هر مرحله را کامل می کند، والدین باید بازخورد مثبتی به او بدهند.

7. نظم را حتی در تعطیلات مدرسه حفظ کنید.

تعطیلات زمستانی، بهاری و تابستانی می تواند زمان های سختی برای والدین کودکان مبتلا به ADHD باشد. زیرا ساختار و برنامه سال تحصیلی گذشته ناگهان به پایان می رسد. با نظم و ساختار کمتر، کودکان مبتلا به بیش فعالی (ADHD) می توانند سطوح بالاتری از استرس را تجربه کنند و علائم بیشتری را نشان دهند.

تا آنجا که ممکن است به برنامه ها و روال ها پایبند باشید تا استرس کودک را کاهش دهید.

به عنوان مثال، اگر فرزند شما در طول سال تحصیلی ساعت 7 صبح از خواب بیدار می شد. سعی کنید در اولین هفته تعطیلات تابستانی، کودکتان ساعت 7:30 صبح از خواب بیدار شود. هفته دوم ساعت 8 صبح و این تغییرات برنامه ریزی شده می تواند برای فرزند شما آسان تر باشد.

8. به کودک تان کمک کنید مدیریت زمان را یاد بگیرد.

کودک مبتلا به بیش فعالی (ADHD) درک درستی از زمان ندارد. افراد مبتلا به ADHD با مشکلات تعیین ساعت، اندازه گیری زمان لازم برای انجام یک کار و تخمین زدن مدت زمان گذشته دست و پنجه نرم می کنند. به فرزندتان روش هایی یاد بدهید تا یک کار را در زمان مناسب انجام دهد.

مثلا: یک تایمر برای کودک بخرید تا وقتی می‌خواهید بعد از 15 دقیقه به خانه برگردد درست زمان را تشخیص دهد.

9. در خانه سیستم های تفکیک و دسته بندی ایجاد کنید.

کودکان مبتلا به بیش فعالی (ADHD) دائما در تلاش هستند تا محیط خود را درک کنند. والدین می توانند با سازماندهی خانه، به ویژه اتاق خواب و فضای بازی کودک کمک کنند. یک سیستم ذخیره سازی ایجاد کنید که اقلام را جداگانه دسته بندی می کند و شلوغی که منجر به اضافه بار می شود را کاهش می دهد.

از برچسب‌های تصویری یا کلمه‌ای استفاده کنید تا به کودک یادآوری کنید که چه چیزی را کجا بگذارد.

کمک به موفقیت فرزندتان در مدرسه

10. با معلمان فرزندتان هماهنگ باشید.

با معلم فرزندتان ملاقات کنید تا در مورد موضوعات مختلف با آنها صحبت کنید. اینها شامل تکالیف مؤثر، نحوه ارتباط شما و معلم به طور منظم در مورد مشکلات و موفقیت‌ها، نحوه منعکس کردن کارهایی که معلم در کلاس درس برای ثبات بیشتر انجام می‌دهد، و غیره است.

برای برخی از دانش‌آموزان،با ایجاد برنامه‌ها و روش‌های ارتباطی منسجم موفقیت به آسانی به دست می‌آید.

نکته مهم : ارتباط با معلم فرزندتان می‌تواند بهانه «معلم طور دیگری گفت» را حذف کند.

11. برای فرزندتان برنامه ریزی روزانه داشته باشید.

سازماندهی و برنامه های منظم روزانه ایده خوبی برای نجات از بی برنامگی و بی نظمی است. آیا معلم فهرست تکالیف روزانه ارائه می دهد؟ اگر نه، خودتان برنامه‌ریزی کنید و به کودکتان نشان دهد چگونه از آن استفاده می کنید.

اگر فرزندتان در به خاطر سپردن تکالیف مشکل دارد، هر روز به عنوان اولین چیزی که به خانه می رسید، تکالیف فرزندتان را در بررسی کنید.

اگر فرزندتان یادش افتاد که تکلیف خانه را یادداشت کند، او را تحسین کنید.

12. به کودک خود با تحسین انگیزه دهید.

تمجید بهترین و ساده ترین راه برای ایجاد رفتار خوب در کودک شماست. دادن بازخورد مثبت به فرزندتان در مورد کاری که انجام می‌دهد و باعث افتخار شما می‌شود، می‌توان به روابط عاطفی بلندمدت بین شما کمک کند.

به فرزندتان برای تلاش و کوشش برای انجام کار درست، حتی زمانی که شکست می خورد پاداش دهید. این به فرزند شما می آموزد که اخلاق کاری، علیرغم شکست، مهارت خوبی است.

13. یک روال منظم برای انجام تکالیف خانه ایجاد کنید.

تکالیف باید هر روز در همان زمان و در همان مکان تکمیل شود. اجازه دهید فرزندتان مثلا به مدت 20 دقیقه دوچرخه سواری کند تا از شر انرژی اضافی خلاص شود.

سعی کنید به کودکتان اجازه ندهید که تکالیف را به تعویق بیاندازد. مانند درخواست میان وعده، رفتن به دستشویی یا شکایت از خستگی و نیاز به چرت زدن .

14. سازماندهی تکالیف را به کودک آموزش دهید.

نشان دهید که چگونه کارها را سازماندهی می کنید و راه هایی را برای اولویت بندی تکالیف به کودکان توصیه کنید. کارهای های بزرگ را در اولویت قرار دهید و ضرب الاجل هایی را برای تکمیل مراحل تعیین کنید.

در حین مرور تکالیف، یک میان وعده غذای مغذی مانند بادام زمینی ارائه دهید.

با معلم در مورد تکالیف ارتباط برقرار کنید. شما نمی توانید چیزی را به فرزندتان بیاموزید که با روش ها یا قوانین معلم در تضاد باشد.

15. به فرزندتان کمک کنید تا وسایلش را در مدرسه گم نکند.

بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD در پیدا کردن وسایل خود مشکل دارند. آنها در به خاطر سپردن کتاب هایی که هر شب باید برای مدسه آماده کنند دچار مشکل می شوند. همچنین یادشان نمی آید که روز بعد آنها از مدرسه برگردانند.

فهرستی از اقلامی را که فرزندتان باید آنها را همراه خود داشته باشد را در نظر بگیرید. این لیست را هر روز قبل از رفتن فرزندتان به مدرسه بررسی کنید.

16. تعامل با همسالان را تشویق کنید.

یکی از چالش‌های بزرگی که افراد مبتلا به ADHD در بزرگسالی با آن مواجه هستند این است که آنها در کودکی یاد نگرفتند که به طور مناسب ارتباط اجتماعی برقرار کنند.

فرزندتان را تشویق کنید تا در تعاملات همسالان خود مانند فعالیت های شرکت کند.

مهمانی‌ها را برگزار کنید و شرکت در مهمانی‌هایی را تشویق کنید که به فرزندتان کمک می‌کند تا حد ممکن زندگی عادی داشته باشد.

اگر فرزند شما به یک جشن تولد دعوت شده است، با والدین میزبان صحبتی صریح داشته باشید و توضیح دهید که باید به عنوان مجری – و در صورت لزوم تنبیه کننده – شرکت کنید.

17. برای رویدادهای ناآشنا کودکتان را آماده کنید.

شما ممکن است بتوانید با ایفای نقش در موقعیت ایجاد کننده اضطراب، پتانسیل اضطراب فرزندتان را کاهش دهید. ایفای نقش علاوه بر ایجاد آشنایی به شما این امکان را می دهد که ببینید فرزندتان چگونه ممکن است واکنش نشان دهد و سپس او را برای پاسخ های مناسب راهنمایی کنید.

این به ویژه در آماده شدن برای ملاقات با افراد جدید، حل اختلافات با دوستان یا رفتن به مدرسه جدید مفید است.

انجام کارها به صورت موفق آمیز

18. از بحث کردن برای انجام تکالیف اجتناب کنید.

با تعیین و اجرای کارها در زمان معین و ثابت، بحث‌ها و بی‌حوصلگی انجام تکلیف‌ها را کاهش دهید. هر زمان که ممکن است انجام تکالیف را به یک پاداش منظم گره بزنید.

به جای سرو دسر در پایان شام، آن را بعد از تمیز کردن میز و ماشین ظرفشویی سرو کنید.پ

تنقلات بعد از ظهر پس از بیرون آوردن سطل زباله روی میز قرار می گیرند.

قبل از رفتن به بیرون برای بازی، تخت ها باید مرتب شوند.

19. مرحله به مرحله به کودک دستور دهید.

دستورالعمل هایی را در مورد کارهای روزمره ایجاد کنید که منعکس کننده روش های ثابتی است که مرحله به مرحله در یک زمان داده می شود. سپس از فرزندتان بخواهید که آموزش را تکرار کند و سپس در هر مرحله از او تمجید شود.

لباسشویی: ابتدا همه شلوارها را پیدا کنید و آنها را در یک جا قرار دهید. (“عالیه!”) حالا پیراهن ها را در یک جا قرار دهید. (“عالی!”). جوراب‌ها … سپس از کودک بخواهید هر دسته را تا کند، سپس دسته دها را در اتاقش بگذارد.

20. کارهای خانه را برای فرزندتان سرگرم کننده تر کنید.

در صورت امکان، راه‌هایی برای سرگرم‌تر کردن کارها پیدا کنید و به رفع استرس تکالیف کمک کنید. دستورالعمل ها را با صداهای مختلف بگویید یا از عروسک ها بخواهید دستور بدهند.

مراقب نگرش فرزندتان باشید. اگر احساس کردید که او در حال گیج شدن است، کار بعدی را بسیار جذاب کنید. به فرزندتان بگویید: وقتی این کتاب را روی میز من می گذاری وانمود کن که یک کوسه هستی.

چگونگی تنبیه فرزندتان

21. نظم و انضباط والدین باید ثبات داشته باشد.

همه کودکان به نظم و انضباط نیاز دارند و باید یاد بگیرند که رفتار بد عواقبی دارد. برای اینکه نظم و انضباط در تغییر رفتار مؤثر باشد، باید ثبات باشد. عدم ثبات می تواند منجر به گیج شدن کودک شود.

کودک شما باید قوانین و عواقب زیر پا گذاشتن قوانین را بداند.

هر بار که قانون شکسته می شود، نتیجه باید یکسان باشد.

علاوه بر این، چه این رفتار نادرست در خانه اتفاق بیفتد یا در ملاء عام، پیامد آن باید اعمال شود.

22. نظم را فوراً اجرا کنید.

پیامدهای یک رفتار مشکل ساز تأثیر فوری دارد. اجرای تنبیه نباید تاخیر داشته باشد. افراد مبتلا به ADHD اغلب با مفاهیم زمان دست و پنجه نرم می کنند، بنابراین به تعویق انداختن یک پیامد معنایی ندارد.

23. مطمئن شوید که پیامد های شما قدرتمند است.

اگر نتیجه سرعت غیرمجاز پرداخت جریمه هزار تومنی باشد، همه ما نیازی نمی بینیم که قوانین را رعایت کنیم. این یک پیامد قدرتمند برای تغییر رفتار ما نیست. همین امر در مورد کودکان مبتلا به ADHD نیز صدق می کند. نتیجه باید به اندازه کافی قدرتمند باشد تا به عنوان یک بازدارنده عمل کند.

قدرتمند، اما منصف باشید. گاهی اوقات، می‌توانید از فرزندتان بپرسید که او چه چیزی را منصفانه می‌داند تا ارزیابی کنید که چه پیامدهایی می‌تواند تاثیر قدرتمندی داشته باشد.

24. احساسات خود را کنترل کنید.

گفتن بسیار آسان تر از انجام دادن است. شما نباید در پاسخ به رفتار نادرست احساسی پاسخ دهید. عصبانیت یا صدای بلند شما ممکن است باعث اضطراب شود کودک شما شود. یا پیامی بفرستد که فرزندتان می تواند با عصبانی کردن شما، شما را کنترل کند.

اگر به زمان نیاز دارید تا آرام شوید، اما نیاز به تنبیه فوری دارید، می‌توانید به فرزندتان بگویید: “من آنقدر از دست تو ناراحت هستم که نمی‌توانم فعلاً در مورد پیامد عمل شما صحبت کنم. فردا درباره آن صحبت خواهیم کرد، اما باور کنید که تنبیه می شوید.” این را با لحنی آرام و واقعی بگویید، نه با لحن تهدیدآمیز.

25. محکم باشید و به قوانین خود پایبند باشید.

ممکن است فرزندتان ده بار به طور مداوم از شما بخواهد که امتیاز خاصی داشته باشید و شما نه بار بگویید نه. اما اگر در نهایت غافل شوید، پیام ارسالی و دریافتی این است که سیریش و سمج بودن نتیجه خواهد داد.

26. به رفتار بد توجه نکنید

از پاداش دادن به رفتار بد با توجه کردن خودداری کنید. برخی از بچه‌ها آنقدر مشتاق توجه هستند که تلاش می کنند رفتار بدی داشته باشند تا دیگران به آن توجه کنند. در عوض، رفتار خوب را با توجه فراوان پاداش دهید.

مبادا توجه شما به عنوان یک پاداش تعبیر شود!

27. از مشاجره خودداری کنید.

وقتی دستور خاصی دادید، بدون استثنا باید آن را دنبال کنید، زیرا شما مسئول تربیت فرزندتان هستید. اگر به فرزندتان اجازه دهید بحث کند، او این را فرصتی برای برنده شدن می بیند. بسیاری از کودکان مایلند تا زمانی که طرف مقابل خود را خسته کند، بحث کنند.

اگر فرزندتان اقتدار قوانین شما را نمی پذیرد. در یک محیط آرام تر و متفاوت، از فرزندتان بپرسید که به نظر او قوانین منصفانه چیست. ببینید آیا می توانید برای هر گونه مصالحه ای مذاکره کنید تا فرزندتان بیشتر از قوانین پیروی کند و هر دو از نتیجه راضی تر باشید.

28. برای رفتار بد حتما عواقبی را در نظر بگیرید.

اگر عواقب بدی را برای رفتار خاصی در نظر گرفتید و سپس رفتار بدی رخ داد، مجازات وعده داده شده را دنبال کنید. اگر این کار را انجام ندهید، دفعه بعد که سعی می کنید کودک را به کاری مجبور کنید یا از رفتار بد جلوگیری کنید، به حرف شما گوش نمی دهد.

این به این دلیل است که شما از قبل سابقه ای برای عدم تنبیه در دهن او خواهید داشت.

29. فقط زمانی صحبت کنید که فرزندتان به شما توجه می کند.

مطمئن شوید که فرزندتان با شما تماس چشمی برقرار می کند. اگر کاری را به او محول می‌کنید، دستورالعمل‌ها را مختصر کنید و از او بخواهید آن را برای شما تکرار کند. قبل از اینکه حواس او را با هر چیز دیگری پرت کنید، صبر کنید تا کار تمام شود.

30. به یاد داشته باشید که فرزند شما منحصر به فرد است.

حتی اگر فرزند شما خواهر و برادر دیگری دارد، از مقایسه با بچه های دیگر، به خصوص خواهر و برادر خودداری کنید. کودکان مبتلا به ADHD دارای تفاوت های مغزی هستند که اغلب نیاز به تطبیق دارند. به طور کلی، متوجه خواهید شد که باید به یک کودک مبتلا به ADHD کارها را یادآوری کنید، کار را کوتاه تر کنید.

فرزند شما متفاوت است و متفاوت عمل خواهد کرد.

31. از تایم اوت ها به طور موثر استفاده کنید.

به‌ جای اینکه زمان محرومیت کودک از چیزی حکم تنبیه را داشته باشد، از این زمان به‌عنوان فرصتی برای آرامش کودک و تفکر در موقعیت استفاده کنید. سپس، با او در مورد اینکه چگونه این وضعیت به وجود آمده است، چگونه آن را حل کنید و چگونه از تکرار آن در آینده جلوگیری کنید، با یکدیگر صحبت کنید. همچنین درباره عواقب آن در صورت تکرار صحبت کنید.

یک نقطه مشخص در خانه خود انتخاب کنید که فرزندتان در آن بایستد یا ساکت بنشیند. اینجا باید جایی باشد که او نتواند تلویزیون را ببیند یا حواسش پرت شود.

زمانی را تعیین کنید که باید بی سر و صدا در جای خود بماند (معمولاً در هر سن کودک بیش از یک دقیقه نیست).

نکته کلیدی این است که به کودک زمان و سکوت بدهید. برای کار خوب انجام شده تحسین کنید تایم اوت را به عنوان یک تنبیه در نظر نگیرید. آن را راه اندازی مجدد در نظر بگیرید.

32. مشکلات را پیش بینی کنید.

زمانی که کودک مبتلا به ADHD دارید، باید در پیش بینی آینده ماهر شوید. پیش بینی کنید که ممکن است با چه مشکلاتی مواجه شوید و مداخلاتی برای پیشگیری از آنها برنامه ریزی کنید.

با عیب یابی مشکلات احتمالی به کودک خود کمک کنید تا مهارت های حل مسئله را توسعه دهد.

از فرزندتان بخواهید آنچه را که در مورد پاداش رفتار و عواقب بد رفتاری تصمیم گرفته شده است، با صدای بلند تکرار کند.

استفاده از تقویت مثبت و پاداش

33. برای همکاری بهتری کودک را تحسین کنید.

کودکان مبتلا به ADHD حتی نسبت به تهدیدات و خواسته‌ها حساس‌تر هستند، زیرا احساس می‌کنند “همیشه” در حال آشفتگی یا مشکل هستند.

کودک مبتلا به ADHD باید احساس کند که بیشتر از اینکه مورد انتقاد قرار گیرد، مورد تحسین قرار گرفته است.

ورودی مثبت باید به طور قابل توجهی بیشتر از ورودی منفی باشد تا احساسات شکستی که با آن مواجه می شوند، متعادل شود.

34. قوانین خانه را با عبارات مثبت بنویسید.

در صورت امکان، قوانین خانه را وارونه کنید تا به عنوان موارد مثبت خوانده شوند.

به عنوان مثال، به جای، “حرف کسی را قطع نکنید!” این قانون می تواند به کودک بگویید “صبر کن نوبتت بشه” یا “اجازه بده خواهرت حرفش را تمام کند” یادآوری شود.

35. از مشوق ها استفاده کنید.

از پاداش‌های ملموس برای تشویق بچه‌ها برای پیروی از دستورالعمل‌ها استفاده کنید. همانطور که کودکان بزرگتر می شوند، می توانید به سمت پاداش های انتزاعی تر بروید.

به مرور زمان می‌توانید از پاداش‌های ملموس متناوب بکاهید. در عوض، از تحسین کلامی، در آغوش گرفتن، و صدای بلند استفاده کنید که به شما امکان می دهد به فرزندتان انگیزه بدهید تا ضمن ایجاد عزت نفس، رفتار کند.

درمان بیش فعالی با تغذیه

36. با پزشک در مورد تغییرات رژیم غذایی صحبت کنید.

مطمئن شوید که هر گونه تغییر عمده در رژیم غذایی توسط متخصص اطفال فرزندتان انجام می شود. این شامل تغییرات مربوط به ویتامین ها و مکمل ها می شود.

از پزشک خود در مورد هرگونه تغییری که می تواند تأثیر منفی بر داروهای ADHD شما داشته باشد، بپرسید.

پزشک اطفال همچنین می تواند دوزهای توصیه شده مکمل های مختلف را پیشنهاد کند و در مورد عوارض جانبی احتمالی هشدار دهد.

به عنوان مثال، ملاتونین ممکن است خواب را در کودکان مبتلا به ADHD بهبود بخشد، اما همچنین ممکن است باعث ایجاد رویاهایی شود که ممکن است ناخوشایند باشد.

36. برای افزایش سطح سروتونین از کربوهیدرات ها استفاده کنید.

کودکان مبتلا به ADHD سطح سروتونین و دوپامین کمتری دارند. شما می توانید با تغییراتی در رژیم غذایی فرزندتان آزمایش کنید تا این کمبودها را تا حدی خنثی کنید.

کارشناسان رژیم غذایی حاوی کربوهیدرات پیچیده را برای افزایش سروتونین برای بهبود خلق و خو، خواب و اشتها توصیه می کنند.

از کربوهیدرات های ساده (هر چیزی که قند اضافه شده، آب میوه، عسل، ژله، آب نبات، نوشابه دارد) [68] که باعث افزایش موقت سروتونین می شود صرف نظر کنید.

در عوض، کربوهیدرات های پیچیده مانند غلات کامل، سبزیجات سبز، سبزیجات نشاسته ای و لوبیا را انتخاب کنید. همه اینها آهسته تر هضم می شوند و قندها در جریان خون فرزند شما “با زمان آزاد” می شوند.

37. برای تقویت تمرکز کودکتان، پروتئین مصرف کنید.

یک رژیم غذایی غنی از پروتئین شامل چندین پروتئین در طول روز برای بالا نگه داشتن سطح دوپامین مصرف کنید. این به کودک شما کمک می کند تمرکز خود را بهبود بخشد.

پروتئین ها شامل: گوشت، ماهی و آجیل و همچنین کربوهیدرات های پیچیده شامل: حبوبات و لوبیا.

مرغ، کنسرو ماهی تن، تخم مرغ و لوبیا همگی نمونه های عالی از منابع پروتئینی هستند که معمولاً ارزان و مقرون به صرفه هستند.

38. غذاهای دارای امگا 3 را انتخاب کنید.

کارشناسان درمان کودکان مبتلا به ADHD بهبود این کودکان را با اجتناب از “چربی های بد” مانند چربی های ترانس و غذاهای سرخ شده، برگر و پیتزا توصیه می کنند. در عوض، چربی های امگا 3 را از ماهی سالمون، گردو و آووکادو انتخاب کنید. این غذاها ممکن است به کاهش بیش فعالی و بهبود مهارت های سازمانی کمک کنند.

39. مصرف روی را افزایش دهید.

مصرف غذاهای دریایی، مرغ، غلات غنی شده و سایر مواد غذایی با محتوای روی بالا با سطوح پایین تر بیش فعالی و تکانشگری مرتبط هستند.

40. به غذای کودکتان ادویه اضافه کنید.

فراموش نکنید که برخی از ادویه ها خواص فراتر از طعم دادن دارند. به عنوان مثال، زعفران با افسردگی مقابله می کند، در حالی که دارچین به توجه کودک شما کمک می کند.

41. برخی غذاها را از رژیم غذایی کودکتان حذف کنید.

برخی از مطالعات نشان می دهد که حذف گندم و لبنیات و همچنین غذاهای فرآوری شده، قندها، افزودنی ها و رنگ ها (به خصوص رنگ قرمز خوراکی) می تواند تأثیر مثبتی بر رفتار کودکان مبتلا به ADHD داشته باشد.

مصرف دارو برای درمان بیش فعالی کودکان

42. با پزشک فرزندتان در مورد داروها مشاوره کنید.

دو دسته اساسی از داروهای بیش فعالی (ADHD) وجود دارد: محرک ها (مانند متیل فنیدات و آمفتامین) و غیر محرک ها (مانند گوانفاسین و اتوموکستین).

بیش فعالی با داروهای محرک به طور موفقیت آمیزی درمان می شود زیرا مدار مغزی که مسئول کنترل تکانشگری و بهبود تمرکز است، تحریک می شود.

داروهای محرک (ریتالین، کنسرتا و آدرال) به تنظیم انتقال دهنده های عصبی (نوراپی نفرین و دوپامین) کمک می کنند. این داروها کوتاه اثرهستند. این بدان معناست که اثرات دارو می‌تواند برای مدت کوتاهی دوام داشته باشد، که می‌تواند برای افرادی که می‌توانند ADHD خود را بیشتر اوقات مدیریت کنند مفید باشد.

داروهای غیرمحرک‌ نوراپی نفرین را تقویت می‌کنند، یک ماده شیمیایی در مغز که به نظر می‌رسد به طول توجه کمک می‌کند. این نوع داروها ماندگاری بیشتری نیز دارند.

43. عوارض جانبی داروهای محرک را کنترل کنید.

محرک ها عوارض جانبی از قبیل کاهش اشتها و مشکلات خواب دارند. مشکلات خواب اغلب با کاهش دوز قابل حل است.
روانپزشک یا متخصص اطفال کودک شما نیز ممکن است نسخه ای مانند کلونیدین یا ملاتونین را برای بهبود خواب اضافه کند.

برای کودکان 4 تا 5 ساله، رویکرد درمانی توصیه شده اصلاح رفتار و آموزش والدین است. اگر تکنیک های رفتاری علائم را به طور کامل مدیریت نکردند استفاده از متیل فنیدیتتوصیه شده است.

ترکیبی از رفتار درمانی همراه با دارو برای تمام گروه های سنی توصیه می شود.

44. در برخی موارد داروهای غیر محرک بهتر عمل می کند.

داروهای غیر محرک ممکن است برای کودکان مبتلا به ADHD بهتر عمل کنند. داروهای ضد افسردگی غیر محرک اغلب برای درمان ADHD استفاده می شود. اینها به تنظیم انتقال دهنده های عصبی (نوراپی نفرین و دوپامین) کمک می کنند.

برخی از عوارض جانبی این داروها نگران کننده تر از سایرین هستند. به عنوان مثال، جوانانی که اتوموکستین مصرف می کنند باید از نظر احتمال داشتن افکار خودکشی به دقت تحت نظر باشند.

برخی از عوارض جانبی گوانفاسین شامل خواب‌آلودگی، سردرد و تحریک‌پذیری است.

45. دوز داروی مناسب را پیدا کنید.

تصمیم گیری در شکل، دوز و نسخه خاص دارو مشکل است زیرا افراد به طور خاص به داروها واکنش نشان می دهند. با پزشک کودک خود و جدیدترین تحقیقات برای یافتن فرم و دوز مناسب دارو برای درمان بیش فعالی کودک خود کار کنید.