سلام من یکبار ازدواج ناموفق داشتم در حال حاضر دوخاستگار دارم. چیزی ک از صحبت کردن باهاشون فهمیدم اینه ک اولی همیشه جوری رفتار کرده ک دیگران ازش سواستفاده مالی کردن ولی در عین حال خیلی احساساتیه و نفر دوم از لحاظ مالی خیلی اوکیه ولی ظاهرا ادم بی احساسیه.
و از اونجایی ک خودم خیلی دختر احساساتی هستم میشه راهنمایی کنین ک کدوم مورد بهتر میتونم کنار بیام

الان باپول همه چیزومیشه حل کردچراعمل زیبایی انجام نمیدید

شما دخترا خودتون مورمورتون نمیشه تمومه ارزوهاتون رو جیبه یک ادم دیگه بنا کردید که بیاد ببرتتون؟
من بهتون پیشنهاد میدم بجای توهم… به یک زندگی مساوی فکر کنید با مردی ازدواج کنید که هم تحصیلات هم فرهنگ هم سطح پولی هم عقیدتی باهم یکی باشید و از ابتدا در تمام مخارج مشارکتی زندگی کنید هرکی هرچی اول زندگی با خودش میاره که تنهایی بدستش اورده روزه طلاق با خودش میبره اگر شما دختری هستی که قبل ازدواجت خونه دار شدی با خودت میبریش اقا هم همینجور. شک نکید که اگر غیر این زندگی کنید مسموم میشید طرفتون اگر منظوریم نداشته باشه هی هرچی بگه فکر میکنید می خواد پولش بزنه تو سرتون چه بسا یه روز از کار افتاده شید یا توانایی ایجاد رابطه نداشته باشید دیگه چرا باید یه نون خور نگه داره (خودتون میکنیدا وقتی بفهمه شرط عشقتون پولشه اونوقته که کارایی نداشته باشید چرا نگرتون داره) طلاقتون میده میره یکی بهترشو میاره یا اصلا چرا این ماهی یه نوشو صیغه میکنه خرجشونم میکنه لااقل ادمای جدید تجربه میکنه با تنوع؟ یکم حرمت نفس داشته باشید برای خواسته هاتون خودتون تلاش کنید منتظر شاهزاده با اسب سفید نباشید
من پسر پول داریم و یک در ملیون حاظر نیستم با موجودی که از اول می خواد سوارم شه ازدواج کنم، ازدواج سنتی مرده اون دوران تموم شده. من این پولو ساختم من مهندس شدم من خونه گرفتم قبل از اینکه تو را ببینم با زحمت خودم چرا فکر میکنی باید بخاطر ازدواجه با تو با تو شریک شم؟ چرا اخه یکی بیارم صد تا سکه مهر کنم همه این تلاشارو با یکی که هیچ سهمی تو بدست اوردنش نداشته تقسیم کنم؟ بخاطر چی بدنش که در اختیارم میزاره؟ مگه من نمی زارم؟ بخاطر عشقی که بهم میورزه خوب مگه من بهش عشق نمیدم؟ هرکی برای ارزوی خودش خودش تلاش میکنه نهایتا به هم کمک میکنیم نه اینکه من جون بکنم بمیرم زیره بدهی برم هی بدم اون بخوره!
اقا پسرا زنی که حاظره شمارو بدهکاره کس ناکس کنه بدرد لای جرز دیوارم نمی خوره از ما گفتن اول خوبب کار کنید موفق شید بعد برید یه زن هم سطح بگیرید اگر پول ندارید یا خونتون اجارس یا ماشینتون ایرانیه زن نگیرید اول خودتون بدست بیارید چون اول تا اخر تو زندگی دو نفره هم خودتونید که بدست میاره اون فقط تو خونه دهنتونو صاف میکنه اخره سرم میگه من چون کنارت بودم این چیزا رسیدی….

خب مشکل من با همه فرق میکنه. ینی اصلا کسی مثل خودم ندیدم تاحالا. ۲۷ سالمه. من هم کار دارم هم درآمدم بدک نیست و بهترم میشه. کارم آزاده و با اینکه فقط ۱ سال و نیمه که کار میکنم درآمدم خوبه و بهترم شده نسبت به اوایل کار و احترام خوبی هم از همکارانم دارم و بازخورد مثبتی هم از مشتریام میگیرم. (اگه بخوام عدد بدم، در سال ۱۴۰۱ به درآمد ۲۰ میلیون هم رسیدم در یک ماه البته میانگین ۱۵ تومن هست که میدونم کمه ولی نسبت به شروع‌کارم خوبه اولی که شروع کردم درآمدم ۲ میلیون بود! ۱ سال و نیم پیش. و بعضی همکارام که خیلی هم از من بزرگ تر نیستن بالای ۵۰ میلیون هم درآمد دارن حتی تا ۱۰۰ میلیون! که خب بیشتر توی کار بودن و جا افتادن. ینی زمان میبره و من هم میرسم به این درآمدها، مطمئنم چون توان و سوادش رو دارم) و هم خونواده ی سطح بالایی دارم. البته نه خیلی بالا. ینی خب خرپول نیستیم ولی از متوسط خیلی وضعمون بهتره. پدرم تحصیل کرده ست (دکتری) و خواهرام هم پزشکی دانشگاه دولتی میخونن با رتبه ی دو رقمی) البته خودم تا لیسانس بیشتر نخوندم چون تو کارم تاثیری نداشت و نیازی ندیدم. حتی یه مدت کانادا زندگی کردم هرچند کوتاه بود. خونه ی اضافه هم خریده بود بابام تا چند وقت پیش که من قرار بود ازدواج کنم برم توش بشینم که خب نشد ازدواج کنم و الان فروخته خونه رو و خونه ی جدید خریدیم ولی خونواده میگن که حمایتم میکنن و توانش رو هم دارن از نظر مالی. چون ۳تا خونه داریم حالا یکیش پایین شهره ولی دوتای دیگه محله هاش خوبه (یکی از اون دوتا که محله ش خوبه ویلایی ۲۵۰ متریه که اگه مشارکتی بسازیم ۳ تا واحد بهون میدن که تعداد خونه ها مون (آپارتمانی) به ۵ میرسه). ماشین دوم هم داشتیم که مجبور شدیم بفروشیم چون خونه ی جدید خریدیم. حتی اگرم خونه برام نخرن (البته اگرم بخرن به نامم نمیکنن و موقتی خواهد بود و من خودمم نمیخوام آویزون خونواده م باشم چون درآمدمم خوبه و بهترم میشه و عرضه ش رو هم دارم که پول خوب دربیارم اصلا نمیخوام تا ابد دستم تو جیب خونواده م باشه) ولی حتی اگه خونه هم نخرن اون واحد پایین شهر رو مامانم میده رهن کامل و یه جایی تو محله ی خوب برام رهن میکنن با اجاره که اجاره ش رو خودم میدم. حتی همون رهن رو هم ترجیح میدم خودم بدم و از خونواده پولی نگیرم ولی خب چون ۱ سال بیشتر نمیشه که درآمدم خوب شده هنوز اونقدری پس انداز نکردم که بتونم خودم رهن بدم) ینی میخوام بگم همه چی دارم تقریبا (حتی لپتاپ ۵۳ میلیونی دارم، ps5 دارم که ۲۳ تومن پولشو دادم. جفتشو خودم خریدم) ممکنه فکر کنین پز دادم شایدم دادم ولی مجبور بودم چون لازم بود که بگم شرایطم رو دقیق تا وقتی که مشکلم رو میگم، نگین نه مشکلت این چیزی که میگی نیست. حالا مشکلم چیه؟

خب مشکلم اینه که هم خیلییی زشتمممممم هم خیلی قد کوتاه (۱۶۳) و ژنتیکی هم هست قدم. و من بر خلاف همه ی پسرایی که اینجا پیام گذاشتن، اصلا دختری ندارم تو زندگیم که دوسش داشته باشم و دوسم داشته باشه تا بخوام به ازدواج باهاش فکر کنم. ینی تو ب بسم الله موندم. هیچ دختری از من خوشش نمیاد. همیشه reject شدم و نه شنیدم بخاطر قدم و قیافه م. بعضیاشون واضح گفتن که زشتم و واقعا هم هستم. هر وقت جلو آینه میرم از زندگیم بیزار میشم با اینکه خیلی چیزا دارم. این قضیه سال هاست منو آزار میده. بالای ۱۰ سال! و من ازغصه و برای آروم کردن خودم به راه هایی کشیده شدم که دوست ندارم اینجا باز کنم. ولی میگم (پورن و خودارضایی و سکس با روسپی ها، و حتی سیگار میشکم چون امیدی ندارم که یه دختری پیدا بشه که از من خوشش بیاد. نه میتونم دوست دختر داشته باشم نه همسر فقط و فقط بخاطر چهره م و قدم وگرنه همه چیز دیگه دارم. حتی بهم میگم مهربونم و احساساتی و هستم واقعا ولی خب وقتی زشتم و قد کوتاه، چه فایده؟ البته دوس دختر داشتم ولی چون مثل خودم فوق العاده زشت و کریه بودن باهاشون بهم زدم. پارسالیه رو اینقدر اذیت کردم (چون خیلی زشت بود) که خودش ول کرد رفت. و من مشکل دیگه ای هم که دارم اینه که دختر مثل خودم نمیخوام (از نظر ظاهری). ینی با اینکه خودم خیلی زشتم، دختر خوشگل میخوام. حتی حاظرم چیزای دیگه ش پایین تر از من و خونواده م باشه فقط خوشگل باشه ولی همینم نمیشه یا اگرم بشه اصلا نمیدونم کار درست هست که من که زشتم و قد کوتاه، زنم خوشگل باشه؟ به مشکل نمیخوریم؟ تو سرم نمیزنم قیافه م رو و قدم رو؟ یا اون موارد اول که گفتم جبران کمبود ظاهریم رو میکنه؟ البته از نظر قدی میخوام که از من کوتاه تر باشه حتما ولی خب دخترای قدکوتاه هم پسر قدبلند میخوان. دارم دواانه میشم از افسردگی.

بعضی شبا خوابم نمیبره از فکر و خیال و ناامیدی و گریه میکنم. واقعا خسته شدم از زندگی و هیچ امیدی هم به آینده ندارم. ینی اصلا با خودم میگم کار کنم تلاش کنم به فرض که پول هم بیشتر دربیارم، وقتی عشق تو زندگی آدم نباشه چه فایده؟ برای چی زندگی کنم؟ به عشق کی؟ هیچکی منو دوست نداره از بس زشت و کریهم. فقط بخاطر چیزایی که دست خودم نبوده دارم عذاب میکشم، ینی قد کوتاهم و صورت زشتم.

ینی این درآمد و خونواده و اون شرایط خوبی که دارم که اول متن گفتم فقط وقتی برای دختر مهمه که از من از نظر قیاقه و تیپ خوشش بیاد بعد که منو بپسنده بگه خُب چی داری و میتونی زندگی بچرخونی یانه.

وگرنه وقتی اینقدر زشت و بی ریختم که هیچ دختری بهم نگاه نمیکنه حتی یا اصلا جوابمو نمیده یا باهام حرف نمیزنه چه فرقی میکنه فقیر باشم یا پولدار؟ چه اهمیتی داره که اون همه شرایط خوب مالی و خونوادگی دارم. وقتی کوتوله و زشتم، چندصد میلیون هم که درآمدم باشه بازم هیچ دختری منو نمیخواد مگر اونی که بخواد فقط پول بکنه بدزده و بره که خب به چه درد میخوره؟

اینقدر این قضیه که هیچ دختری منو نمیخواد آزارم میده که هروقت دختر پسر یا حتی زن و شوهر میبینم تو خیابون حرصم میگیره ینی دلم میخواد خب من آدمم و نیاز دارم ولی خب نمیتونم چون زشتمممممم. دانشگاه خیلی برام عذاب آور بودن چون همه یکیو اوکی کرده بودن فقط من بودم که تنها مونده بودم. من حتی رفیق پسر هم ندارم که نمیدونم بخاطر چهره و قدمه یا چی.

پیشنهاد میکنم به هیچ عنوان با یک مردبی پول ازدواج نکنید اگه خودتان هم دارایی یا شغلی ندارید با صراحت میگم اگه فقر از دری وارد شه عشق ،ایمانووووواز پنجره فرارمیکنه رو تجربه کردم حتی اگه اطرافیان هم بخوان کمک کنن تا کی تا کجا، تو این دنیایی که ما زندگی میکنیم دو چیز ملاکه پول پول پول سلامتی سلامتی وبازم پول حالا هرچقدرهم بخور نمیر

سلام من ۱۹ سالمه و ۱سال هست ک با پسری دوست هستمو ۲۲سالشه قصدمون باهم ازدواجه اما خانواده من میگن ک تا خونه نخره و وضعش خوب نشه نباید بیاد جلو برای رسمی شدنمون خب وضع اقتصادی خیلی بده نمیدونم چیکار کنم خانواده اونم منو دیدنو خوبیم باهم از نظر مالی هم هم سطح هستیمو بهم میخوریم. چیکار کنم؟

باسلام
اسم من زهراس و ۱۳سالمه
اسم پسرداییم امیره و ۱۴سالشه
ماجرا اینه که:)
من وقتی ۷سالم بود عاشق شدم
الان شما میگید بخاطر سنمه! خیر! اینطورنیست! عشق من واقعیه!
وقتی ۷سالم بود فهمیدم عاشق شدم، پسرداییمو خیلی دوست داشتم، باهام خیلی مهربون بود، همه اسباب بازیاشو به من میداد، باهام خیلی اروم و شمرده و مهربون حرف میزد، کم کم داشت دوماه میشد که ندیده بودمش، یعنی به وضعی دلتنگش بودم که نگم براتون، بزور مامانمو بردم خونه داییم اینا، دیگه کم کم داشت ۹سالم میشدو باحسرت با امیر بازی میکردم، چون تو خانواده ما عیبه یه دختر که به سن تکلیف رسید با پسرا باشه
۹سالم شد یه روز امیر دستشو دراز کرد که باهام دست بده و سلام کنه، ولی من دست ندادم، از لجم باهاش حرف هم نزدم. دیگه هروقت میرفتیم خونشون بااینکه دلتنگ مهربونیاش بودم باهاش حرف نمیزدم، دیگه گذشت و کرونا اومد و ماهیچوقت نرفتیم خونشون.
دیگه طاقت نیوردم تابستون ۱۴٠٠ شمارشو گیر اوردم رفتم تو وات بهش پیام دادم که عاشقت شدم! ولی اون با بی رحمی تمام گف دخترعمه حالت خوبه؟ این چرت و پرتا چیه میگی! برو یه لیوان اب بخور.
دلم شکست بااین حرفاش. افسردگی گرفتم. با خواهرم رفتیم پیش روانشناس برای افسردگیم. هرکاری کرد خوب نشدم. که. نشدم!
امسال برای دیدو بازدید ۱۴٠۱رفتیم خونشون. خیلی بزرگ شده بود خیلی. نتونستم نگاش کنم خجالت میکشیدم.
امیر اومد جلوی همه بشقاب گذاشت حتی خواهرم که پیشم بود. ولی جلوی من نذاشت.! حتی بااینکه یه بشقاب تو دستش بود..!
ناراحت شدم ولی کمی بعد جلوی منم گذاشت. به همه قنادی تعارف کرد به من که رسید من استرس گرفتم همه جام یخ زد قلبم تند تند میزد. به سختی بر داشتم و گذاشتم رو بشقاب. به زور ماسکمو کشیدم پایین و قنادی خوردم. دهنم قورت نمیداد.وقتی میخواستیم بریم خونمون داشتم جلو اینه شالمو درست میکردم که دیدم امیر از اونور داره نگام میکنه. چشمم به چشمش خورد. خیلی خیلی خیلی خیلی خجالت کشیدم. اومدم اینور.
شبش امیرو مامان و باباش اومدن خونه ما. چون من امادگی نداشتم با خجالتی رفتم اتاقم و بیرون نیومدم.! حتی سلامم ندادم..!!
زنداییم میگف زهرا چرا بیرون نمیای؟ اها فهمیدم چون امیراینجاست! امیر هم لبخند زده 😮
الان من ازتون راهنمایی میخوام. میخوام بدونم امیربهم حسی داره یا نه؟
نمیگم عاشقمه نه! میگم حس!
لطفا نگید بخاطر سن و هیجاناتم! خیر! اینطورنیییییییست!!!!!
لطفا بهم جواب بدید. من کسیو ندارم حرفامو بهش بگم!

سلام منه یه دختر ۲۱ساله هستم دوساله بایه پسری همسن خودم در ارتباطم و کسی هم نمی دونه قصدمون ازدواجه ولی پسرع شرایطش رو نداره حالا به حالا بیاد خاستگاریم چهارتا برادر بزرگتر داره ک اونا باید اول برن خاستگاری. میگه همینطور باید صبرکنی پسرخیلی خوبیه ولی پول نداره اصلن دانشجوعه .درعوضش من کلی خاستگار خوب دارم که به خاطر اون رد میکنم خودمم دانشجومعلمم از طرف دیگه خانوادم فشار میارن ک مورد های خوب رو رد نکنم.آیا این کار درستیه ؟بلاتکلیفم کمکم کنید توروخدا

باسلام عرض ادب
بنده ۲۸ سالمه پسرم قبلنا کار میکردم به خاطر بیماری کردنا از انداختن بیرون و هرجا میرم فرم پر میکنم برا کتر هیچ جا قبولم نمی کنه لیسانس هستم و الانم بدجور احتیاج به کار و ازدواج دارم و خانواده ام هم فوت شدن . هیچ حمایتی از طرف خاتواده ام نیست و همه فامیل ها مسخره میکنن و فوشم میدن منم افسردگی کامل گرفتم چون اونا به پسراشون بالای ۳ میلیارد سرمایه دادن بهترین کار ها رو برا خودشون و زندگی لاکچری دارن منم متاسفانه هرچقدر کار میکنم فقط خرج زندگی روز مره میشه چند بار هم میخواستم خود کشی کنم

سلام
من ۲۰ سالمه دیپلم دارم و دانشجو بودم ولی ول کردم ۳ تا واهر و یک برادر دارم که هرسه در اروپا زندکی میکنند
۴ ساله با یه اقایی که یسال از خودم بزرگتره و سیکل داره و کارگره و ماهی ۴ یا ۵ میلیون درامدشه و ظاهر خیلی معمولی داره دوستم
خواستگاریم اومد ولی خانواده من بشدت مخالف بودن . بعد از خواستگاری دعواهامون باهم شروع شد تا جایی که باعث شد بهم بگه برو از زندگیم و منم از سر لجبازی با پسر عموم که اروپا زندگی میکنه نامزد کردم.ولی هر چقدر تلاش کردم نتونستم دوسش داشته باشم.
دوس پسرم چنبار بهم پیام داد که چطور اینکارو کردی برگرد ولی خب بی احترامیا و بی اعتمادیامون بهم زیاد شده بود و من میدونستم که این رابطه بدرد نمیخوره.
بهم گف اگه نامزدی تو بهم بزنی هر شرطی داشته باشی قبول میکنم.منم بزرگترین هدفم مهاجرت از ایرانه.ایشون گفتند باشه
(تو دورانی که من نامزد بودم نامزدم ایران نبود و فقط چت تصویری داشتیم ولی دوس پسرم با دخترای زیادی بیرون رفته بود و باهاشون در ارتباط بود، که الان بهم میگه همشون بخاطر عصبانیت از دست تو بود تو نامزد کرده بودی و من داشتم دیوونه میشدم)
ولی الان که من از نامزدم جدا شدم میگه من نمیتونم خانواده مو ول کنم اونا همه امیدشون به منن من پسر بزرگ خانوادم
من حس میکنم که توی ایران به هیچ جایی نمیرسم و بدبخت میشم .وقتی به این فکر میکنم که تا ابد اینجا بمونم دیوونه میشم.
ولی بدون اونم زندگی برام معنایی نداره‌.با اینکه خاستگارای زیادی دارم که اروپا هستند

سلام پسری هستم ۲۲ ساله، آذر ۹۵با دختری آشنا شدم که اولش رابطه معمولی بود، چادری بود و مذهبی یکروز گفت جا برای آشنایی دونفره داری ؟ گفتم بله خونه ای هست ، اول قرارنیامد گفت مامانم نذاشت،گفتم باشه، جلسه بعد آمد،سلام کردم باهاش اولین رابطه ام بود با یک دختر،سعی میکرد آغوشم بگیره چون از لحاظ قیافه واقعا خوشگل بودم،بعد همین جور باهام صحبت کردم گفتم ریحانه برو مامانت گیر نده بهت رفتم رسوندمش پشت کنکوری بودم درسمم خوب بود پرستاری کاشان قبول شدم ریحانه نذاشت برم گفت بدون تو نمیتونم ، خام شدم و نرفتم ،درخواستای عجیبش شروع شد،یکروز آرایش کرده اومد گفتم ریحانه این کارا چیه؟ گفت دلم میخواد رابطه ی نامشروعی باهم داشته باشیم گفتم دختری که ،‌قبول نکردم تا با مزخرفات علمی خواست بگه از بچگی دختر نبوده وارتجاعی بوده و این حرفا، بعد یه مدت رابطه هر روز در خواست داشت ، عاشقش شدم گفتم رابطه رو کم کن میخوام به مادرم بگم بیام خواستگاری یک هفته نیامد پیشم،بعد به موبایلم زنگ زد و گفت میلاد من شوهر دارم و ۴ساله شوهرم دادن و شوهرم دوست ندارم ،اونجا حس بدی بهم دست داد،با دیوانگی گفتم چی؟؟؟ من عاشقت شدم عوضی، گفت ببخشید، گفت طلاق میگیرم گفتم نمیخوام برو ولم کن ،نمیخوام حتی اسم تو بشنوم، ۹ ماه باهاش رابطه عاشقانه داشتم و نگفته بود ، فرداش زنگ زد گفت میلاد شوهرم دیشب اذیتم کرد و فلان گفتم چی؟؟ نگو لعنتی این چیزارو بهم نگو ، ی بچه مسجدی بودم رفتم سر نماز با گریه کشاندم بیرون که یک پسره مزاحمش شده رفتم دعوا کردم گفتم این کیه؟؟ گفت عشقم قبل تو گفتم عشقت؟؟ عشق داشتی و دم از عاشقی میزدی؟؟ همه رفیق هام بخاطر این حرفا ازم جدا شدن ، بعد گفت بابا ندارم و این عشق قبلیم منو برد داد دوتا مرد شصت ساله و دوتا دیگه خودشم اذیتم میکرد میرفت کنار ، دیگه دیوونه شده بودم همه رابطه هاشو تعریف میکرد وابسته اش بودم دل میسوزوندم براش موبایل خریدم براش کلی خرجش میکردم ، کسی رو نداشتم بهش بگم چه مرگم شده 🙂 حتی روانشناس هم رفتم گفت نمیفهمم چته چون حس تو رو هیچوقت نداشتم ، بعد یک هفته آمد گفتم ریحانه تا کی باهام میمونی این برام مهمه ! گفت تا آخر عمر مثل خواهر گفتم خواهر نمیخوام فقط تو رو میخوام ، یه داداش عوضی داشت توی خانه اش بهش تجاوز کرد که بهم گفت آقای دکتر دیوونه شدم ، یکبار واسه تولدم آمد کل مو هام سفید شده بود از غصه گفت میلاد شوهرم منو خیلی دوست داره نمیتونم دیگه ببینمت امیدوارم خوشبخت شی ، گفتم چی؟؟؟ داری میری؟؟؟ گفت مجبورم ، گفتم مجبور نبودی منو نابود کنی ولی کردی ، مهر ۹۶ هم رفت ، دانشگاه آزاد رو رفتم چون توی شهرم بودم هر کجا رو نگاه کردم یاد خاطرات تلخ که سلول های مغزمو خرد کرد رفتم کارهای ناجا رو کردم رفتم اونجا فشار عصبی زیاد بود فکری شده بودم به دلیل عدم روحیه خدمت تجدید آموزش شدم ، چهارساله هیچ کس نتونستم بگم و همه ام کنایه میزنن بچه مسجدی و خوش برخورد که درس شم خوب بوده امروز نابود شده مو هام کلا سفید شدن و ریزش پیدا کردن اما از فکرم نرفت گفتم ازدواج کنم اما خوشگل ترین و خوب ترین دختر هم حال مو خوب نمی کنه فقط شب و صبح و صبح و شب میکنم با فکر دیگه فکر کنم به مرز دیوانگی رسیدم چون حوصله ام صفر شده از بس ریختم تو خودم ضمنا اون دختره هم سال ۹۷ زنگ زد گفت دخترم بدنیا اومد گفتم بهت بگم که دیگه تا آخر عمر امیدی به من نداشته باشی ، غرورم دیگه از صفر ته کشیده آقای دکتر اگه حرفی نظری دارید لطفا دریغ نکنید ضمنا الان دانشجو ترم چهار فرهنگیانم ممنون از شما

سلام من دختری ۲۰ساله هستم ویکسالو۴ماهه ک باپسری اشناشدم وخیلییییی همودوسداریم واینوچرامیگم چون توی غم وخوشحالی کناره هم بودیم ایشون هم ۲۰سالشونه به دلیل مشکلاتی ک دارم میخام زودترازدواج کنم چون هیچکدوم نمیتونیم دوری هموتحمل کنیم من حسابدارومشاوره پوست وموهستم وایشون هم بعدسربازیش استخدام سپاهن ولی پدرش اجازه نمیده ک ازدواج کنیم میگ بعدسربازی ۷،۸ماهه ک دلخورم ازشون سردجوابشومیدم چون پدرم فوت شده حداقل میگم ی پشتوانه ک باشه کنارم ولی پدرش خیلی رواصابه همش میگ برای بعدسربازیت وخب هردومون تحت فشاریم بایدچیکارکنیم؟؟

چرا دیدگاه من ثبت نشد¿!

سلام من ۲۲ سالمه تقریبا ۳ ساله با ی دختری ک ۲ سال ازم کوچیک تره آشنا شدم و به هم علاقه مند شدیم . سطح مالی اونا یکم بالاتر از ماس
جدیدا یکی دوتا خواستگار خوب داشته ک بخاطر من رد کرده من تقریبا چن ماهی هست ک کمک خانوادم ی شغل آزادی رو شرو کردم و دانشجو هم هسم
برنامم این بود تا ۲۵ سالگی صبر کنم و بعد ازدواج تا خودمو جمو جور کنم ولی اون دختر صبر نداره ینی خانوادش ندارن ک هی خواستگار خوب میاد رد میکنن
ولی خب میترسم جلو برم چون از آینده میترسم ک مثلا کسب و کارم میگیگره یا ن و یا اینکه میتونم آینده خوبی براش درست کنم یا ن
بنظر شما چیکار باید کرد

سلام دختری ۲۲ ساله به مدت دو سال یا یک آقایی ۲۳ سال آشنا شدم ک دوستشون دارم و از نطر من اخلاق این آقا آروم و ویژگی های مد‌نظر من‌رو داره ولی از طرفی سطح مال خانواده این آقا از ما پایین تره و اینکه خانواده ایشون تو روز خواستگاری اصلا لباس های مناسبی نپوشیده بودن و ی جورایی تصورات من رو خراب کرد و پدرشون گفت حداکثر ۴ سال زمان میبره تا مراسم عروسی بگیریم و خانواده من با توجه ب وضعیت خانواده آقا و مدت ۴ سالی ک گفتن مخالف ایشون هستن و اینکه این آقا الان هم خونه داره هم ماشین همین اینکه تا وقتی ک ََشغل مرتبط با رشته شون پیدا بکنن پیش پدرشون مشغول ب کار هستن
حالا با توجه ب این شرایط میشه منو راهنمایی کنید سر دوراهی موندم ک ایشونم قبول کنم یا نه؟

سلام خسته نباشید
اگر پسری در یک خانواده با سطح مالی متوسط و یکم رو به بالا باشه و دوست داشته باشه با فردی که وضع مالی خانوادش هم سطح خودشون هست ازدواج کنه بدون اینکه هر دو شغل یا درآمدی داشته باشن و فقط خانواده ها آن ها را تأمین کنند آیا این ازدواج موفقی خواهد بود یا خیر؟

سلام دختری ۲۹ ساله هستم. شاغل هستم و تحصیل کرده. خواستگارم ۳۰ سالشه و هیچ پولی نداره و میخواد زندگی رو از صفر شروع کنه. در ضمن یک کارگر ساده ست و حقوق بالایی هم نداره. من در یک خانواده‌ی نسبتا مرفه بزرگ شدم. آیا میتونم با ایشون ازدواج موفقی داشته باشم؟